Op zoek naar een interessante tips en inspirerende verhalen? In onze blogs vind je alles wat je nodig hebt om je persoonlijke ontwikkeling te stimuleren en je kennis te vergroten.
Waarom houdt HartslagNu je niet altijd in de gaten? En andere feiten over HartslagNu
We krijgen regelmatig vragen en kritiek over HartslagNu. “De app werkt niet,” “Ik word om de haverklap gealarmeerd,” of “Mijn gemeente doet niet mee.” Hoe zit dat precies, en waarom worden bepaalde keuzes gemaakt? In deze blog leggen we het uit.
Om te beginnen is het belangrijk om duidelijk te maken wat HartslagNu is. HartslagNu is een oproepsysteem voor reanimatie. Mensen die zich hiervoor hebben aangemeld, kunnen opgeroepen worden om te helpen bij een reanimatie. Deze mensen noemen we First Responders. Er zit geen verschil tussen een First Responder van de brandweer of bijvoorbeeld een huisarts die zich heeft aangemeld. Iedereen wordt volgens dezelfde richtlijnen van de Nederlandse Reanimatie Raad (NRR) opgeleid, zodat ze snel en effectief kunnen helpen bij een reanimatie.
“Maar mijn vorige instructeur zei dat je geen beademing meer hoeft te doen.” Of: “Het maakt niet zoveel uit waar je de elektroden plakt, toch?”
Dat soort situaties zorgt voor veel frustratie – voor zowel de cursist als de instructeur. Voor de cursisten voelt het alsof ze alles wat ze eerder geleerd hebben ineens moeten vergeten. En eerlijk, wie hoort graag dat ze het “verkeerd” hebben gedaan? Het kan zelfs hun vertrouwen in mij als instructeur ondermijnen: “Waarom zou jij het wel beter weten dan mijn vorige trainer?”
Voor mij als instructeur is dit ook vervelend. Het kost veel tijd én energie om eerst onjuiste kennis af te breken voordat ik de juiste informatie kan opbouwen. Gelukkig beschikken wij over voldoende achtergrondkennis om het allemaal goed uit te kunnen leggen. Maar toch, het zou zoveel beter zijn als we dit probleem bij de basis konden aanpakken.
Heb jij er weleens bij stilgestaan waarom sommige mensen ervoor kiezen om géén reanimatiecursus te volgen? Het is een vraag die bij ons als EHBO-instructeurs vaak naar boven komt. Een situatie uit het verleden illustreert dit duidelijk.
Op een evenement hadden wij een “stand” ingericht met EHBO-producten, een AED en een reanimatiepop om demonstraties te geven. Een mooie kans om ons bedrijf te promoten en bewustzijn te creëren, dachten we. Maar wat viel op? Bijna iedereen liep zonder interesse langs de stand. Nog schrijnender: opmerkingen zoals “Dat boeit me niet” of “Zoiets overkomt mij toch niet” maakten ons duidelijk dat velen een reanimatiecursus niet serieus nemen. Hoe kan dat?
Het is een vraag die vaak voorbij komt tijdens gesprekken over AED’s: waar komt de AED te hangen? Buiten voor iedereen? Alleen voor first responders? Of binnen voor het eigen personeel? Al deze opties hebben hun eigen voor- en nadelen. Als bedrijf proberen we onze klanten zo goed mogelijk te informeren over de mogelijkheden, kosten en implicaties van hun keuze.
Als instructeur sta je regelmatig voor lastige keuzes. Want eerlijk beoordelen is soms moeilijker dan het lijkt. Hoe ga je bijvoorbeeld om met een cursist die wegkijkt bij bloederige beelden? Of met iemand die door een taalbarrière simpelweg de opdrachten niet goed begrijpt? Geef je diegene het voordeel van de twijfel, spreek je hem erop aan, of laat je het gaan? En vooral: wat is écht eerlijk?
Bij een EHBO Basisopleiding van Het Oranje Kruis stonden we onlangs met acht gemotiveerde kandidaten aan de start. Tijdens elke les geven deze deelnemers alles: ze zijn niet alleen goed voorbereid op de theorie, maar brengen ook waardevolle vragen en inzichten mee. We merken als opleiders dat hun inzet in zowel theorie als praktijk leidt tot prachtige resultaten. Naarmate de examendatum nadert, komt er echter een nieuw element bij: examenstress. Bijna alle kandidaten ervaren gezonde spanning, maar bij één deelnemer was de stress duidelijk voelbaar, iets wat ook de rest van de groep beïnvloedde.
‘Wat kom je doen?’ Dat is de vraag die ik bij elke reanimatiecursus stel, of het nu om een basiscursus of herhaling gaat. De antwoorden zijn hetzelfde: “Ik kom leren reanimeren”, “Ik kom op zo’n pop drukken”, of “Ik kom mijn kennis even opfrissen.” Het mooiste moment is wanneer ik hen vertel wat we écht gaan doen: we verlagen de drempel en vergroten de bereidheid om te helpen.
In ons leven zijn er momenten waarop we keuzes maken die ons vermogen om anderen te helpen beïnvloeden. Soms besluiten mensen om te stoppen met het volgen van EHBO, BHV of reanimatie cursussen. De redenen variëren: sommigen hebben de cursus al zo vaak gedaan dat ze er genoeg van hebben, anderen vinden het simpelweg niet leuk, en er zijn mensen die het gevoel hebben dat ze niet in staat zijn om hulp te verlenen. Maar af en toe stuiten we op deelnemers die ervan overtuigd zijn dat ze niet geschikt zijn als hulpverlener. Dit is vaak ver van de waarheid.
Tijdens een recent geplande BHV-herhalingscursus met tien deelnemers viel ons iets op. Vier cursisten waren nieuw en afkomstig van hetzelfde bedrijf. In het begin verliep alles prima, maar toen we begonnen met de reanimatie oefeningen, zagen we verwarde blikken en kregen we veel vragen. Ook de andere cursisten keken steeds twijfeleriger. Tijdens de pauze sprak een van de vier nieuwe cursisten me aan. Hij gaf aan dat hij en zijn collega’s termen en concepten hoorden die ze nog nooit eerder hadden gehoord. Hij merkte op dat de andere cursisten beter voorbereid leken en vroeg zich af hoe dit mogelijk was. Dus is EHBO-cursus via E-learning de toekomst ja of nee?
