In ons leven zijn er momenten waarop we keuzes maken die ons vermogen om anderen te helpen beïnvloeden. Soms besluiten mensen om te stoppen met het volgen van EHBO, BHV of reanimatie cursussen. De redenen variëren: sommigen hebben de cursus al zo vaak gedaan dat ze er genoeg van hebben, anderen vinden het simpelweg niet leuk, en er zijn mensen die het gevoel hebben dat ze niet in staat zijn om hulp te verlenen. Maar af en toe stuiten we op deelnemers die ervan overtuigd zijn dat ze niet geschikt zijn als hulpverlener. Dit is vaak ver van de waarheid.
“Wat als je buurman een hartaanval krijgt? Ga je dan niet reanimeren?” vroeg ik hem.
– Jos Lohuis
Wanneer iemand zich afmeldt voor een cursus, nemen we vaak de tijd om met diegene in gesprek te gaan. Vooral de deelnemers die denken dat ze niet geschikt zijn om hulp te verlenen, blijken vaak de beste hulpverleners te zijn. Ze hebben namelijk de juiste houding: bescheiden, empathisch en bereid om te leren.
Neem bijvoorbeeld Thijz. Na vijf jaar BHV-herhalingen meldde hij zich af. Hij dacht dat hij niet geschikt was als BHV’er. In eerste instantie lijkt dit misschien een logisch besluit, maar tijdens ons gesprek merkte ik enige twijfel en onzekerheid in zijn stem.
“Wat als je buurman een hartaanval krijgt? Ga je dan niet reanimeren?” vroeg ik hem.
“Natuurlijk wel,” was zijn resolute antwoord. Dit is vreemd voor iemand die denkt dat hij niet geschikt is om hulp te verlenen. Dus ik vervolgde: “Als je buurman een hartaanval krijgt en jij toch wel gaat reanimeren, is het dan niet verstandiger om goed getraind te zijn?”
Mijn woorden deden hem nadenken. Uiteindelijk besloot Thijz om toch de herhalingscursus te volgen. Twee maanden later was hij betrokken bij een reanimatie en dankzij zijn handelen heeft het slachtoffer het overleefd.
Petra dacht dat ze het niet kon
En dan is er Petra, een andere deelnemer die op een dag binnenkwam en aangaf dat ze wilde stoppen. “Dit is de laatste keer dat ik meedoe, dit is niets voor mij,” zei ze. In plaats van haar over te halen, zei ik rustig: “Dan ga je toch? Je bent hier niet voor mij. Je kunt altijd weggaan als je wilt.”
Petra stond op, klaar om te vertrekken. Maar ik stelde voor dat ze gewoon even kon blijven zitten en naar haar collega’s kon kijken. Ze stemde in en bleef. Wat er vervolgens gebeurde, was opmerkelijk. Bij elk scenario met het Lotus-slachtoffer, sprong Petra eruit als een echte hulpverlener. Ze ontpopte zich als de beste van de groep. Iedereen was onder de indruk van haar inzet en zelf was ze verbaasd over hoe goed ze handelde.
Zowel Petra als Thijz hadden zich vastgezet in hun eigen gedachten. Ze zaten gevangen in hun patronen en overtuigingen. Maar door uit hun comfortzone te stappen en zichzelf uit te dagen, konden ze zich ontwikkelen en persoonlijk groeien. Zoals Ray Klaassens zegt: *“Je wordt nooit groter dan wat je omgeving je kan bieden.”* Wij als instructeurs en opleiders hebben de verantwoordelijkheid om een veilige omgeving te creëren waarin onze cursisten kunnen leren, vallen en weer opstaan.
Het verhaal van Thijz en Petra laat zien dat twijfels over je geschiktheid als hulpverlener vaak ongegrond zijn. De bereidheid om te leren en je vaardigheden te ontwikkelen kan levens redden. Waarom zou je stoppen met het ontwikkelen van jezelf? Blijf leren, blijf groeien en blijf bereid om te helpen. Want je weet nooit wanneer jouw kennis en kunde het verschil kunnen maken.
Deze verhalen benadrukken dat zelfs degenen die aan zichzelf twijfelen vaak uitstekende hulpverleners kunnen zijn. Door te blijven leren en onszelf uit te dagen, kunnen we niet alleen onze eigen vaardigheden verbeteren, maar ook een verschil maken in het leven van anderen.
